نوع مقاله : پژوهشی کاربردی
نویسندگان
1 عضو هیئت علمی دانشگاه
2 کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران.
3 دانشیار موسسه مطالعات و مدیریت جامع و تخصصی جمعیت کشور
4 دانشجوی دکتری، دانشکده علوم ورزشی و تربیت بدنی، گروه مدیریت ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
چکیده
هدف: این پژوهش باهدف طراحی الگوی بهینه‌سازی مدیریت استعدادیابی در ورزش با رویکرد زنجیره تأمین انجام شد.
روش‌شناسی: روش انجام این پژوهش، از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت کیفی بر پایه نظریۀ داده‌بنیاد با رویکرد گلیزر بود که از طریق مصاحبه با ۱۵ نفر از خبرگان انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد از چهار منظر می‌توان به مدل بهینه استعدادیابی ورزش با رویکرد زنجیره تامین دست یافت. الف) تعامل سیستم استعداد با محیط ورزش ب) ظرفیت زنجیره تأمین سیستم استعداد ورزش ج) بهینه‌سازی مدیریت استعداد ورزش د) کارآمدی فرایندهای استعدادپروری ورزش م) خودکارآمدی استعدادها در مسیر ورزشی. ی) تأمین منافع مشارکت‌کنندگان.
نتیجه‌گیری: در «تعامل سیستم استعداد با محیط ورزش» لازم است از پیشرفت‌های فناوری در استعدادیابی ورزشی بهره‌گیری شود. در این راه با استفاده از ظرفیت تعاملی با کشورهای پیشرفته می‌توان به موفقیت‌های چشمگیری رسید. در «ظرفیت زنجیره تأمین سیستم استعداد ورزش» لازم است نرم‌افزارها و ابزارهای تسهیل‌گر استعدادیابی ورزشی از زنجیره تأمین تأمین و با شرکت‌های بزرگ ورزشی در حوزه فناوری و تجهیزات در این فرآیند ارتباط برقرار شود. در «بهینه‌سازی مدیریت استعداد ورزش» لازم است همکاری بین‌سازمانی در سیستم استعدادیابی ورزشی از طریق انعقاد تفاهم‌نامه‌های استعدادیابی بین سازمان‌های مختلف و هماهنگی و تقسیم‌کار میان سازمان‌های ورزش پرورشی و قهرمانی کشور ایجاد گردد. در «کارآمدی فرایندهای استعدادپروری ورزش» لازم است آزمون‌ها و تست‌های استعدادیابی هنجاریابی و برنامه‌های راهبردی و عملیاتی مناسب و امکانات لازم جهت نگهداری و حفظ استعدادها فراهم شود. از منظر تأمین منافع مشارکت کنندگان لازم است کیفیت آموزش و تمرینات پرورشی بهبود یابد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)