نوع مقاله : پژوهشی کاربردی

نویسندگان

1 دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی، دانشکده تربیت بدنی دانشگاه صنعتی شاهرود

2 دانشگاه شاهرود

3 دانش آموخته دکتری مدیریت ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه صنعتی شاهرود

10.22044/shm.2025.14911.2667

چکیده

هدف: سرپرستی توهین‌آمیز به‌عنوان یکی از شکل‌های بارز رهبری مخرب، مشکل اجتماعی پیچیده‌ای است که همواره در محیط‌های کاری وجود داشته و می‌تواند هزینه‌های زیادی را به سازمان و کارکنان تحمیل کند. پژوهش حاضر با هدف مطالعه اثر سرپرستی توهین‌آمیز بر رفتار ‌شهروندی سازمانی با نقش میانجی اشتیاق کارکنان ادارات ورزش و جوانان اجرا شد.

روش‌شناسی: روش پژوهش حاضر با توجه به ماهیت توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان ادارات ورزش و جوانان دو استان چهارمحال و بختیاری و کهکیلویه و بویر احمد بودند که با استفاده از روش تمام شمار تعداد 106 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل سه پرسشنامه استاندارد سرپرستی توهین‌آمیز تپر (2000)، اشتیاق کارکنان شاک و همکاران (2017) و رفتار شهروندی اورگان و کانوسکی (1996) بود. برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از معادلات ساختاری و نرم‌افزارهای SPSS و Smart-PLS بهره برده شد.

یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که سرپرستی توهین‌آمیز بر رفتار شهروندی و اشتیاق کاری تأثیر منفی و معناداری دارد. همچنین اشتیاق کاری بر رفتار شهروندی تأثیر مستقیم و معناداری دارد. به‎علاوه، نقش میانجی اشتیاق کاری در تأثیر سرپرستی توهین‌آمیز بر رفتار شهروندی تأیید شد.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش، رفتارهای تخریبی و توهین‌آمیزی که مدیران معمولاً با هدف فشار آوردن به کارکنان انجام می‌دهند تا آنها را وادار به تلاش بیشتر کنند، نه تنها انگیزه انجام وظایف اصلی را از افراد سلب می‎کند، بلکه با کاهش اشتیاق شغلی، رفتارهای داوطلبانه یا فرانقشی را نیز از بین می‌برد. بنابراین، مدیران/سرپرستان باید از بروز چنین رفتارهای توهین‎‌آمیزی خودداری کنند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات